zondag 18 september 2011

Girlpower.

Hallo vriendjes,

de dagen vliegen hier echt voorbij, dus is het weer tijd voor een serieuze update van mijn Afrikaanse leven hier.
We hebben ondertussen twee weken geobserveerd in alle klassen. Ik heb zo goed als alle klassen eens gedaan, wat echt boeiende uren opleverde. Het verschil tussen het Belgische en het Keniaanse onderwijs wordt soms op de meest onmogelijke momenten en uren duidelijk. Zo beginnen ze hier al bij de kleuters met het leren lezen, schrijven en rekenen. Ze leren hier op zeer jonge leeftijd al simpele rekenoefeningetjes oplossen, en lettertjes lezen en schrijven.

Op vrijdagmorgen is er het eerste uurtje steeds een gebedsmoment, wat wel echt mooi is om zien: er wordt veel gezongen, er is een gevoel van samenhorigheid en de kinderen hebben er echt deugd van. Het concept 'godsdienst' is hier zeer sterk aanwezig en wordt ook zeer serieus genomen. Het is soms raar om te zien hoe 5-jarigen zo intens aan het bidden zijn en zich helemaal laten gaan tijdens godsdienstige liederen. Het voelt soms een beetje onwennig als zij ons naar onze beleving van godsdienst vragen: ik beleef godsdienst veel minder sterk dan zij en ik wil hen niet tegen de schenen schoppen met een 'verkeerd' of 'onbedoeld kwetsend' antwoord.

Naschools zijn er hier ook heel wat dingen te beleven. Op maandag is er steeds debat voor de oudere jaren; dat ging deze week over 'monogamie vs polygamie' wat echt zeer interessant was. Opvallend is dat meer jongens dan meisjes pro polygamie 'stemden', met uiteenlopende redenen: zolang je die vrouwen (financieel) kan onderhouden, is dat geen enkel probleem; als de ene vrouw je geen kinderen kan schenken, moet je wel een andere vrouw hebben,... Er waren echter wel enkele strijdlustige feministen aanwezig die van zich lieten horen: als de man sterft, hebben vrouwen ook geen andere man, dus vonden zij dat je het maar bij één vrouw moest houden en wanneer die dan sterft, je maar terug naar je mama moet. Sommige uitspraken zorgden voor veel hilariteit, al zaten er ook echt wel doordachte meningen bij. Ik vond het boeiend om mee te maken, vooral omdat het iets is wat je in België op zo jonge leeftijd niet meemaakt. Andere thema's en discussies worden hier aangegaan en dat is echt zeer boeiend.

Op dinsdag zijn er 'clubs': de muziekclub, wild life, scouting, ... Ik volgde deze week muziek, wat zeer leuk was. Het waren vooral de dames die -letterlijk- van zich lieten horen, wat een streling voor het oor was. Blijkbaar doen ze mee aan competities, dus ik duim alvast!

Gisteren hebben we geprobeerd onze lessenrooster ineen te boksen: de leerkrachten en directie vragen vooral ondersteuning op vlak van wiskunde, engels, creative arts en physical education. We hebben geprobeerd om de verschillende klassen en verschillende vakken zo goed als mogelijk te verdelen over ons drie, om zo maximale ondersteuning te kunnen bieden waar nodig. Ik heb mij vooral gefocust op wiskunde voor het 2de en 3de leerjaar, al geef ik ook ondersteuning in Engels voor 't 5de jaar. Dan zijn er nog zo wat losse uurtjes die ingevuld worden door physical education en creative arts in bijvoorbeeld klas 1, 5, 7 en 8. Voor elk wat wils dus! Maandag beginnen we er écht aan en ik heb er echt helemaal zin in!

Tot snel,

Astrid!

vrijdag 9 september 2011

Socks make us look smart.

Daaaaag vriendjes,

de week is hier behoorlijk voorbijgevlogen, maar bij deze hebben jullie dan ook recht op een geweldig uitgebreid verslag!
Deze week was onze eerste werkweek. Maandag was parentsdag waar we -logischerwijs- de ouders van de kindjes ontmoet hebben. Daar was niet zo veel aan, er werd vooral in 't Swahilis gepraat, waar ik nog steeds geen jota van versta! We mochten snel weer naar huis van James, de directeur.

Dinsdag was dan de eerste échte schooldag: het 1-septembergevoel was helemaal aanwezig, wat maar raar is aangezien 't al 5 september was. De kledingvoorschriften zijn hier redelijk strikt: geen blote armen en benen en geen diepe decolletées!


De bedoeling is dat we ons de komende anderhalve week verspreiden over de acht klassen om te observeren hoe het onderwijs in Kenia er aan toe gaat. Het systeem in Kenia is als volgt: 3 kleuterklassen en daarna 8 klassen primary school – lagere school, dus. Klas 1 tot 3 hebben een vaste teacher, van 4 tot 8 zijn er vooral vakleerkrachten. Ik koos voorlopig voor klas drie, zes en zeven. Wat hier enorm hard opvalt, althans voor Westerlingen zoals wij, is dat alles hier nogal traag gaat. 'Polé polé' betekent 'op het gemakske' en is iets wat hier enorm aanwezig is: er wordt hier traag gestapt, traag gepraat en dus ook traag geleerd. De lessen duren hier 35 minuten, wat op zich al veel te kort is om een opbouwende les te geven. Wat ook zo opvalt, en echt een beetje vreemd is, is dat kinderen hier ook maar weinig gemotiveerd worden om iets te ondernemen: wie geen oefeningen maakt, wordt daar niet op aangesproken en wie wil slapen, legt zijn hoofd gewoon neer. Als er dan toch een opmerking gemaakt wordt over het slapen, leggen die kinderen zich hier gewoon op de grond, zodat de teacher het niet zou zien.
Het interessante is wel dat kinderen hier enorm geboeid zijn door wat de leerkracht te zeggen heeft. De leerkracht van klas acht zei vandaag “The goal of going to school and the goal of your life is succeeding”, wat hier dan toch wel zeer ter harte genomen wordt: kinderen lijken in het onderwijs een kans op een beter leven te zien, wat toch wel zeer mooi en fascinerend is om te zien.

Op vrijdagnamiddag gaan alle klassen naar 'the beach', alwaar tijd en ruimte is om te zwemmen, te spelen, maar vooral niet te zonnen. Supergrappig, maar Kenianen leggen zich dus niet te “bruinen”, iedereen staat recht op het strand. Wij zaten met z'n drieën al snel in 't water (met de kleren aan), en hebben daar geweldig hoge golven getrotseerd. De andere leerkrachten bleven op het droge en dus liepen we op de terugweg maar een beetje te druipen, aangezien we geen verse kleren moesten meebrengen.


 

 Deze week was ook onze allereerste 'Laundry Day'. De dj's waren niet wat 't moest zijn, maar de pret was er niet minder om. Kleren wassen met lauw water, sunlight en een paar handen; tis nen keer iets anders. We zijn er helaas een beetje te laat aan begonnen, waardoor de was niet helemaal droog was en mijn kleren nu gewoon op een hoopje liggen te stinken. Ik probeer zondag nog een keer.

 

Vorige week zondag zijn we naar 'The forty thieves' gegaan, de meest idyllische plek waar ik mij ooit al bevonden heb. Ligzetels, uitzicht op het strand, een live-bandje dat zwoele muziek staat te maken en een cocktail in de hand. Serieus, meer hebde toch nie nodig op zondagnamiddag, eh?!



Ter afsluiting, nog enkele weetjes!
Wist je dat...
  • het toilet op school gewoon bestaat uit een putje in de grond? Een beetje franse-wc-stijl!




  • jongens en meisjes van de school apart moeten zwemmen in zee?
  • De kleutertjes hier een middagdutje doen op hun bank?


  • Alle kinderen het uniform van de school moeten dragen, behalve op vrijdag, dan doen ze hun turn-uniform aan?
  • Ik drie keer gewonnen heb bij risk, en dat ik daar een kinderchocolaatje voor gekregen heb?


  • Er in één van de handboeken staat dat je sokken moet dragen, omdat je dat er slimmer doet uitzien?

  • Ik al elke dag mail gekregen heb van mijn vrienden? DANKJULLIEWEL!
Tot snel!

Astrid! x


zaterdag 3 september 2011

Dromen die je deelt...

Daaaag vriendjes!

We hebben hier alweer twee heftige dagen achter de rug, dus vandaar nog snel een verslagje. Ik heb een beetje tijd, dus ik zet er ook wat foto's bij!

Gisteren zijn we naar het dorp geweest. We waren er enorm goed op voorbereid, wat de cultuurschok wel een beetje verminderde. We gingen langs bij de verschillende families van Maweni, het dorpje dat ondersteund wordt door Rainbow4Kids (voor meer info: www.rainbow4kids.com). De mensen leven daar in behoorlijk armtierige hutjes, dat vaak uit niet meer bestaat dan riet en bamboe. De meeste hutjes zijn binnenin opgedeeld in een kamer voor de ouders en een kinderkamer, al moet ge u daar niet zo veel bij voorstellen: de scheiding wordt duidelijk gemaakt door nog meer riet of wat golfplaten ofzo. De kindjes slapen met veel in één bed en de kamer wordt ook nog gevuld door was en klein meubilair. Veel tijd brengen wordt er echter niet doorgebracht in de hutjes; ze leven hier hele dagen buiten. Niet geheel onterecht ook, want het weer is hier geweldig! :-)




Wel opvallend dat de volwassenen hier superveel gewoon aan het zitten zijn: een beetje thee drinken, zich ontfermen over de kleinste kindjes of een beetje rusten (óók niet geheel onterecht met dit warme weer, natuurlijk!) De kinderen lopen hier gewoon rond, spelen een beetje met elkaar, helpen hun ouders door om water te gaan in de waterput,... Opmerkelijk is wel dat kinderen hier veel vrijer zijn dan bij ons: als je vraagt aan de moeder waar haar kind is, weet ze dat vaak niet; kleine kindjes zijn vaak onderweg met een grotere zus of broer, en kinderen lopen gewoon mee met ons naar de andere kant van het dorp. Vreemd, als je uit zo'n beschermde wereld komt als wij. Wel leuk voor hen natuurlijk, want iedereen kent hier iedereen en kan gelijk waar terecht!



We passeerden ook steengroeve waar vooral de oudere mannen echt zotte dingen doen. Ze kappen hele dagen stenen, zo'n 50-tal, in redelijk gelijke stukken, waar dan later huizen en hutten mee gebouwd worden. Behoorlijk confronterend als je dan enerzijds die mannen ziet die hard moeten werken in de knallende zon, en anderzijds er op de achtergrond een sjieke villa staat die uit die stenen vervaardigd is. De contrasten arm – rijk zijn zelfs hier enorm aanwezig en soms zelf een beetje genânt!




De kindjes zijn hier nog steeds geweldig lief: ze pakken hier spontaan je handje vast en lopen gewoon een eindje met je mee. Ik vond het een béétje vreemd toen ineens zo'n meisje aan mijn arm begon te ruiken en heel den tijd haar hoofd insmeerde door met haar voorhoofd tegen mijn met zonnecrème ingesmeerde arm wreef. Een grappig zicht, en ik verstond het niet zo goed, maar zij vond het duidelijk geweldig! :-) Ook zonnebrillen vinden ze hier een fantastisch gadget, en ze lachen elkaar dan ook graag eens uit als iemand onze oversized modellen op hun neus heeft: hoe kleiner het kindje, hoe grappiger het zicht natuurlijk!
                                     
 




 


Tussen het schoolbezoek en het avondeten zijn we ook voor de eerste keer grote inkopen gaan doen: melk, pasta's, drinken,... We dachten dat we ons hier toch aan een paar Westerse etenswaren konden wagen, maar €10 voor een pot Nutella vonden we dan toch te veel van 't goeie. We hebben ons wijselijk bij 't hoogstnodige gehouden, al hebben we niet kunnen weerstaan aan een fles cola. Voor als we écht eens goesting hebben...


's Avonds zijn we uitgegaan met de directeur en onderdirectrice van de Rainbowschool en wat Belgische mensen van de organisatie. Dansen, daar hadden we voorlopig niet zo veel zin in, maar we hebben onze ogen wel opengetrokken. Er werd vooral Reggaemuziek gedraaid, en 't grappige is dat die even hard loss gehen op die muziek als wij op een gemiddelde 'I throw my hands up in the air sometimes!'. Ka-potlachen! De sfeer zat er in, het eerste plaatselijke biertje werd ingegoten (Ze drinken hier trouwens per halve liters. Hoe wijs is da nie?! En dat kost hier maar 180 Keniaanse Shilling, wat neerkomt op anderhalve euro, of dus minder dan 75 eurocent voor een pintje. Ik ben hier graag, laat dat duidelijk zijn!) en de vrouwenpraat komt op zo'n momenten vanzelf. Dat nen goeien avond was, zeg ik u!

Vandaag zijn we gaan helpen op de school: er is een nieuw gebouw bijgebouwd, en er moesten enkele klassen verhuisd worden. Veel sleur- en sleepwerk (muhuhu!) en wegens gebrek aan deftig kuismateriaal heb ik assepoestergewijs de grond op mijn kniën gedweild. Maar proper was het wel! Omdat ik mij het sneeuwwitje-liedje niet herinnerde, was ik maar wat 'The sound of music'-deuntjes aan't meezingen. Buiten wat vreemde blikken toen ik aan't jodelen was, vonden die werkmannen dat hier precies nog grappig. De akoestiek in die klassen moet hier maar zo goed niet zijn! :-)

Wat de beestjes betreft: we hebben ondertussen al wat hagedissen gespot, en deze keer ook een zot grote Mombasa Express (onze nachtwaker Isaac lachte ons maar een beetje uit toen we 't hadden over 'Mombasa Express', 't blijkt maar een koosnaampje te zijn. Ik vind dat koosnaampjes niet zouden mogen toegewezen worden aan zo'n beesten, maar bon!). De apen beginnen we hier gewoon te geraken, al hebben we er nog geen enkele op ons terras gezien. Verder valt dat hier reuze mee van de beestjes, en hoop ik dat zo te houden.







































Hier nog enkele foto's van de voorbije dagen:
Het strand: 
 


Het winkeltje van mama Anna:























Aanvullend nog enkele weetjes!
Wist je dat...
  • de Mombasa Express zich oprolt tot een klein drolletje als je hem aanraakt?
  • we hier hele dagen naar cd's van Get Ready luisteren, gewoon omdat het kan? Geef toe dat “Dromen die je deelt; jij en ik het blijft een wonder. Dromen die je deelt, jij en ik, ik kan niet zonder jou' een geweldig schoon refrein is!
  • de mannen van onze leeftijd ons hier eerst van top tot teen bekijken, voor ze hallo zeggen? Al zeggen ze dat dan wel met een serieuze glimlach!
  • het vlees er hier echt vies uitziet, waardoor we voornamelijk op groenten en fruit overleven.
  • Mama Anna ons elke dag voorziet van vers fruitsap?
  • die twee vrouwen die ik meegesmokkeld heb naar hier, echt knettergek zijn in hun hoofd?


  • er hier maar één kookvuurtje is per dorp?
  • de gezinnen hun hutje soms voorzien van een voortuintje of andere versiering? Schoon toch, hoe ze zelf hun eigen armoede relativeren?
  • we hier geweldig goed beschermd zijn tegen die vuile malariamuggen?



  • ik hier altijd foto's trek van bananenbomen, gewoon omdat ik denk dat Douglas daar gelukkig van gaat worden?
  • mijn Keniaanse sim-kaart hier niet werkt, en ik daardoor nog geen enkel teken van leven ontvangen heb van moeke en papa?
  • we hier een gemeenschappelijk skype-adres gemaakt hebben (Aslineinkenia)? MOEKE EN PAPA, BEL MIJ!!! :-)
  • ik echt de allerallerallerliefste vrienden van het hele kabouterbos heb? Bedankt voor alle mails en sms'jes, vind ik nu al leuk!

Tot snel, vriendjes! 

donderdag 1 september 2011

Over vliegtuigen, prinsessen en vuile beestjes!

Daaaaag vriendjes!


Goed nieuws: we zijn toegekomen! Meer nog: het ging allemaal zeer vlot!
De vlucht was behoorlijk lastig: we zijn gevlogen via Milaan, Ethiopië en de Kilimanjaro om uiteindelijk in Mombasa te eindigen. Vier keer opstijgen en landen in minder dan 24h, het doet wat met je maag en hoofd! Gelukkig zaten zowel de eerste als laatste vlucht zo goed als leeg, waardoor we het wat ruimer en luxueuzer hadden daar in de lucht. Doordat we wat konden slapen, was de reis naar Mombasa eigenlijk behoorlijk snel voorbij. Onze laatste landing voorspelde niet veel goeds. We zagen geen zon, enkel donkere wolken: het leek hier wel België! Maar we hadden nog maar één stap uit het vliegtuig gezet en we voelden al: het is hier warm! Drukkende warmte is ook warmte! :-)


Buiten stond Jackson ons op te wachten (Wacko Jacko of Rastaboy voor de vrienden), een vriend van de familie en hij bracht ons per taxi naar ons verblijf. De rit naar onze huisjes was echt ... gek. Alles is hier ook zo anders, echt vreemd soms. Echte bussen zijn hier bijvoorbeeld niet, ze proppen hier gewoon zo veel mogelijk man in zo van die volumewagens. En niet gewoon twee man meer dan mogelijk ofzo eh! Neen, ze zitten daar soms echt met 15 in ofzo, echt grappig. Het vuil ligt hier overal in de straten, een beetje jammer. Er stonden hier ook duust mottards langs de kant; ondertussen weet ik dat dat ook een soort van taxi's zijn en ze vinden het ook normaal om met z'n vijven op zo'n ding te gaan zitten. Veiligheid in auto's kennen ze niet, iedereen sjoeft hier maar voorbij; ook het systeem van ritsen en voorlaten enzo hebben ze niet helemaal onder de knie. :-) Ik was blij dat we na anderhalf uur toekwamen in de woning.


's Avonds zijn we iets gaan drinken op Diani Beach, het meest idyllische plekje dat ik tot nu toe in mijn leven gezien heb: palmbomen, parasols, zee en een cocktail. I like!


Vandaag zijn we dan wat de toerist gaan uithangen: naar de bank, naar het strand, naar de winkel,... We hebben tot nu toe alleen nog maar het meer toeristische deel van Ukunda gezien, maar op zich was 't wel al de moeite. Iedereen zegt hier Jambo (=hallo) tegen elkaar, ook als ge al voorbij gelopen zijt of als ge niet naar hen kijkt ofzo, wat maakt dat ge hier dus gewoon heel den tijd hallo zegt tegen iedereen die ge tegenkomt. De mannen vinden ons hier ook allemaal geweldig lief en mooi (niet geheel onterecht, natuurlijk) en alle vrouwen zijn hier supermooi; ze zijn altijd zo mooi gekleed en zo mooi gekapt en geschminkt, echt geweldig.
De mensen met een kraampje (en dat zijn er veel!) proberen ons hier van alles te verkopen, en gebruiken daarvoor de nodige verkooptechnieken. Ze dringen enorm aan, maar gelukkig is er Hilde die ons een beetje leert hoe je daar het best mee omgaat en hoe je ze duidelijk kan maken op een vriendelijke manier dat het niet hoeft.


Ze vieren hier ook het einde van de Ramadan, waardoor al de kleine meisjes hier gekleed zijn als prinsessen. Maar echt, als echte prinsessen: niet gewoon mooie kleedjes ofzo, echt zo van die roze, glanzende kleedjes tot op hun voeten met een sjaaltje over hun schouders enzo. We kwamen er zo eentje tegen, en toen verstonden we het niet zo goed waarom dat kind zo gekleed was, maar daarna zagen we ze echt met hopen. Grappig, want tis iets wat je in België nog niet te gauw ziet.


Wat vuile beestjes betreft: voorlopig zijn we al de Mombasa Express tegengekomen, een lang vies beest, maar dat kruipt zodanig traag dat 't lachwekkend is. Toen we gisteren gingen eten aan 't strand, liepen er ook wat krabben rond. Vreemd, en ik schrok, maar zolang ze op afstand blijven, vind ik 't allemaal ok. :-) En vanmiddag hebben we aapjes in de bomen zien hangen. Ze hadden een rode poep en blauwe balletjes. Niet eng, niet vies en niet spectaculair ofzo, maar wel behoorlijk grappig!


Morgen gaan we naar 't dorp en naar de school en dan vertel ik jullie daar meer over!


Dikke kus en tot snel,


Astrid

dinsdag 30 augustus 2011

Le jeu est jambon!

Lieve vriendjes,


Le jeu est jambon: het is zover! De valiezen zijn - eindelijk - gepakt, de laatste voorbereidingen zijn getroffen en mijn hoofd is er helemaal klaar voor! Na lange maanden wachten stijgen ik samen met Nele en Liesbeth tegen 20h20 op naar Kenia. We komen morgenvroeg om 6h20 aan in Addis Ababa (Komt goed uit, 6h20 is altijd een beetje mijn uur van opstaan ;-)) en stijgen om 10h weer op voor een kleine 4h en komen dan aan in Mombasa. Daar worden we opgewacht door Hilda, een Belgische dame die ons zal begeleiden naar het dorpje waar we verblijven. We nemen dan de ferry en anderhalf uur later komen we eindelijk toe!


Mombasa ligt in het zuiden van Kenia, dat ter hoogt van de evenaar ligt aan de oostkust van Afrika. Buurlanden zijn Ethiopië, Somalië, Tanzania, Soedan en Oeganda! Wij zitten helemaal in het Oosten, aan de Indische Oceaan.


Meer verhalen volgen uiteraard, en mailen kan steeds naar ravierastrid@gmail.com
Ik hou jullie op de hoogte, op voorwaarde dat jullie mij ook af en toe een keertje updaten! ;-)
Vriendjes, tot binnenkort!


Astrid! x